Help! Ik ga dood!
Dat voel je. Dat denk je. Dat weet je.
Hier en nu.
Een paniekaanval!
Benauwd.
Je keel dicht.
Je hart slaat op hol.
Snakken naar adem.
Naar buiten, nu direct.
“Doe eens rustig. Adem in, adem uit. Hier, drink een slokje water, dan gaat het vast beter. Er is niets aan de hand.”
Je hoort het.
Hoezo ‘doe rustig’ als je aan het stikken bent?
Er is wel degelijk iets aan de hand!
Je gaat dood als er niets verandert!
Een paniekaanval.
Zo beangstigend
Zo onbegrepen
Zo schaamtevol
Zo vanuit het niets
“Wat gebeurde er nu? Er was toch geen aanleiding?”
Je snapt het zelf ook niet.
Schaamt je voor je gedrag.
En je weet dat je dit nooit meer wilt!
Dit verstikkende gevoel, het moment van beklemming van je luchtpijp.
Dus vermijd je de situatie waarin het plaatsvond.
En voor de zekerheid ook de plek waar het plaatsvond.
Je blijft liever thuis.
Veilig.
Je voelt je opgesloten.
In je huis.
In je lijf.
Je bent moe. Doodmoe. Tot niets in staat.
Dus je doet niks.
Schuldgevoel.
Een paniekaanval is een angstige ervaring. Vaak is een paniekaanval een uiting van lang opgekropte gevoelens die naar buiten willen. Een verdriet dat niet gezien is, een grens die overschreden is, een stem die niet gehoord is.
Je hebt geprobeerd deze gevoelens binnen te houden, als een ballon die je onder water duwt. Maar nu willen ze er tocht echt uit. Je verdriet, je grens, je stem; het wil gezien, gevoeld en gehoord worden.
En dit is de uitweg die je lijf er voor kiest. Hier en nu.
✅ Wil je de controle terug?
✅ Wil je weer gelukkig in je lijf zijn?
✅ Wil je zelf bepalen waar je gedachten naar afdwalen?
✅ Ondernemen?
✅ Afspreken?
✅ Vrij zijn?
✅ Genieten?
✅ Aandacht hebben?
✅ Ontspannen?
Laat je emoties dan toe.
Gecontroleerd.
Op het moment dat het jou past.
Zodat ze je niet overvallen op al die andere momenten.
In je eigen vertrouwde omgeving.
In je eigen tijd.
In je eigen tempo.
Coaching per e-mail wijst je de weg, de uitweg.
Paulien, die zelf veel last had van haar paniekaanvallen, ging je voor.
Op de eerste dag schreef ze:
“Ik zit opgesloten in mijn eigen lichaam. Ik durf niet eens meer naar de kapper of iets leuks te doen met mijn kinderen.”
Op dag 10 schreef Paulien:
“Net toen de rups dacht dat zijn leven voorbij was werd die een mooie vlinder, zo voelde ik me ook een tijdje geleden. Ik had echt geen gekke gedachten, maar je denkt toch ‘ik kom er niet meer bovenop.’
Ik heb me echter nog nooit zo opgelucht gevoeld dan nu, na die 10 dagen. Ik voel me ook echt gehoord zonder veroordeeld te worden over wat ik schrijf. Het heeft al een hele andere Paulien van me gemaakt dan dat ik een tijdje terug was, de leuke spontane Paulien komt weer langzaam terug.”
Wil je, net als Paulien, die vervelende paniekaanvallen een halt toeroepen en terugkeren in je eigen vertrouwde lijf?
Boek een traject schrijvend coachen:
Gratis ebook